06 Mart 2014 Perşembe Saat 16:19
Önder Apo ve Kürt Özgürlük Hareketi PKK, iki kelimeyle yola koyulmuştur: ‘Kürdistan Sömürgedir.’ Şuan üzerinde değerlendirmeye gidilse saatlerce konuşulacak iki kelimedir. Çünkü bu iki kelime üzerinden bugün bir demokratik halk hareketi yaratılmıştır ve tüm insanlığın, hiyerarşik-devletçi zihniyet tarafından sömürülen tüm toplumların, doğanın hatta evrenin sözcülüğünü yapmakta ve mücadelesini yürütmektedir. O gün itibariyle Kürt ve Kürdistan adına değerlendirmeye gidilecek çok fazla bir şey olmamasına rağmen, bir ruhun ürünü olarak geçmişinden aldığı güçle insanları ikna etme yeteneği vardı. Bu da öncesindeki 68 gençlik hareketi başta olmak üzere tüm ezilmiş, sömürülmüş, zora baskıya maruz kalmış, yok edilmek, tarih sayfalarından silinmek istenmiş toplumların, hareketlerin yürüttüğü mücadelenin verdiği güç ve kararlılıktır. Bunun yanı sıra, tarihin derinliklerinden gelen, kaynağını evrenin özgürlük arayışından alan kültürel toplum olan Kürt halkının özgür yaşamdaki ısrarından kaynağını almaktadır.
Toplumlar iki dinamik güç üzerinden kendisini yaşanılır kılar. Bunlar da kadın ve gençliktir. Kapitalist sistemin bugün itibariyle kendisini toplumların hücrelerine kadar işlemesinin ve toplumsal değerleri zayıflatıp yok etme düzeyine gelmesinin temelinde yatan gerçeklik bu iki olgunun toplumsal etkinliklerinin zayıflatılmasıdır. Bu iki gücün etkisiz ya da işlevsiz olması demek toplumun dıştan gelişebilecek her türden saldırı karşısında hedef olması demektir. Bundandır ki dünyanın neresine bakarsak bakalım, sistemin en fazla üzerinde oyun oynadığı ve düşürmeye çalıştığı gerçeklik kadın ve gençlik olmaktadır. Çokça değerlendirildiği üzere ve Önderliğimizin de belirttiği üzere kadın düşürülmüş olduğu konumundan çıkarılmadığı sürece toplumun kendi öz değerleri temelinde yaşamasının imkânı yoktur. Bu gerçeklik yine gençlik için de geçerlidir.
Hiçbir toplum, geçmişinden bağımsız kendisini yarınlara ulaştıramaz. Geçmiş bugünün aynası olduğu gibi yarınların oluşturulmasında da en etkin ve belirleyici rolü oynar. Bundan kaynaklı geçmişin sadece geçmişte kalmadığını ve yaşanıp bitmediğini algıya çıkarmak önem arz etmektedir. Peki, geçmişi bugünle bütünleştirip, yarınların oluşturulmasına zemin hazırlayacak gerçeklik nedir? Kapitalist modernite, insanları günübirlik yaşamaya iterken, dününü unutturup yarınların süslü hayallerinde boğarken, toplumu kendi gerçekliğiyle yeniden kim buluşturacak? Çarpıtılmış tarihle bugünün sağlıklı yaşanamayacağını, özgür yarınların oluşturulamayacağını biliyoruz. Peki, sadece bilmek yetiyor mu? Bunun gerekleri nelerdir ve öncelikli olarak bu gerekleri yerine getirecek olan güç kimdir?
Muhakkak ki toplumun tüm bileşenleri bu sorumluluk altındadır. Toplumdaki herkesin içerisinde bulunduğu toplumun boğuşmakta olduğu sorunları çözme ve bu temelde mücadele içerisine girme yükümlülüğü vardır. Hakikatin bütünselliğinden bahsediyorsak eğer, bu gerçeklik kaçınılmaz olarak önümüze gelmektedir. Çünkü toplumu genlerine kadar parçalara ayıran hiyerarşik-devletçi sisteme karşı geliştirilecek bir mücadelenin toplumsal bütünlük sağlanmadan başarıya ulaşmasını beklemek beyhude ve boş umuttan öteye gidemeyecektir. Yediden yetmişe, geliştirilecek mücadele bilinciyle, kadınlı erkekli, omuz omuza girişilen bir mücadele ancak sistem karşısındaki zaferi getirecektir.
Ancak öncelikli olarak bu görev gençlerin omuzlarına yüklenmiştir. Çünkü her ne kadar bir bütünsellik gerekiyorsa, bu bütünselliği sağlayacak olan ve toplumun mücadele kararlılığını pekiştirecek olan gençliğin kendisidir. Gençlik toparlayan, örgütleyen, harekete geçen ve kendisiyle harekete geçirendir. Bugün sistemin gençliği olabildiğine geçmişsiz, dününden habersiz bırakmasının temelinde yatan gerçeklik de kaynağını buradan almaktadır. Geçmişinden kopmak demek toplumsal değer yargılarından, kültüründen kopmak demektir. Kültüründen ve toplumu ayakları üzerinde durduran değer yargılarından kapmak ise geleceksiz, sadece bugünle sınırlı kalmak demektir. Ancak oluşum bir an olsun durmamaktadır. Her an kendisini yenilemektedir. Gelişmeler çok farklı boyutlara evrilmektedir. Peki, bu oluşuma ya da zamana nasıl ayak uydurulabilir? Zamanın ruhu nasıl yakalanabilir, nasıl bu temelde olumlu bir pratiğin sahibi olunur? Geçmişinden kopmuş bir gençliğin özgür yarınlar oluşturması mümkün müdür? Ya da toplumun kendi varlığını koruması mümkün müdür? Öyle görünüyor ki verilebilecek tek bir cevap vardır. O da hayır!
İşte PKK hareketi bu gerçekliğin bilincinde, gençliğe öz sorumluluklarını kavratma ve bu temelde toplumu yaşanılır yarınlara ulaştırma kararlılığı ve inancıyla gençliğe yaklaşmaktadır. Kapitalist sistemin aksine gençliği daha da donatmakta ve ayakları üzerinde durdurarak topluma öncülük etme gücünü aşılamaktadır. Daha doğrusu toplumun gençlikten beklediklerini pratiğe koymaktadır.
PKK bir gençlik hareketidir. İlk etapta bu kulağa bir slogan gibi gelebilir. Ancak bu bir slogan değildir. Olabildiğine gerçek ve yaşanılırlığını sürdürmektedir. İlk grup aşamasından, partileşmeye kadar, ülke dışına çıkıp devrimci atılımlar yapmasına, gerilla sayısı on binlere ulaşıp paradigmal değişim sağlanıncaya kadar bir gençlik hareketi olarak PKK, demokratik direniş hareketlerinin saflarında yerini aldı. Nasıl ki şamanlara karşı doğal toplum gençliği bilinçlenme ve mücadele etme gereği duyduysa, şimdi PKK hareketi ve PKK’nin öncü gücü olan gençlik, şamanların yaratmış olduğu tanrılarla mücadele yürütüyor. Kürdistan başta olmak üzere Kürtlerin yaşamış olduğu her hangi bir yere bakacak olursak sistemin Kürt gençleri üzerindeki baskı ve saldırılarını çok rahat göreceğiz. Çünkü PKK hareketinin, gençliği özüyle buluşturma mücadelesi büyük ölçüde başarıya ulaştırılmıştır. Nasıl ki toplumun ruhu gençlikse, PKK hareketinin ruhu ve beyni de gençliktir. Çünkü PKK toplumsal kültür hareketidir. PKK, tarihin her döneminde sistem karşısında direniş bayrağını kaldırmış her hareketin sürdürücüsü ve özgür yaşam takipçisidir.
Gençlik, özü itibariyle sistem karşıtıdır. Sistemin ‘anlamsızlaştırma’ ve ‘hissizleştirme’ saldırılarına en çok maruz kalan kesimin gençlik olması bu gerçekliği doğrulamaktadır. Çünkü anlamından ve hissiyatından koparılmış bir gençlik özünden boşaltılmış gençliktir. Ancak sistemin her türden saldırısına rağmen, yine mücadele alanlarına çıkan ve sistemi alaşağı edip deviren gençlik olmaktadır. Günümüz itibariyle gençliğin düşürülmüş olduğu durumu göz önünde bulundurduğumuzda, var olan gerçekliği çok daha net bir şekilde göreceğiz. Özellikle sistemin ‘üç s’ ile en çok yönelimde bulunduğu kesim gençlik olmaktadır. Bunun yanı sıra uyuşturucu maddeler yoluyla gençliğin varolan potansiyeli minimize edilmek ve gerektiğinde kendi ihtiyaçları temelinde kullanılmak istenmektedir. Uyuşturucu maddeleri sadece çekilen ya da damardan alınan maddelerle sınırlı tutmak yetersiz ve üstün körü olacaktır.
Kapitalist sistem şekilselliğinin en çok uygulama alanı gençlik olmaktadır. Sahte, süslü olan her şeyin güzel olarak benimsetilmiş olması tamamıyla bunun ürünüdür. Hemen her gün değişen modalarla gençliğin toplumsal gündemi işgal edilmekte, bu sayede varolan sorunlardan uzak tutularak uyuşturulmaktadır. Özden yoksun maddi gerçekliklerle gençliğin gözü ve gönlü boyanmakta, mekanik bir hale getirilmektedir. Kapitalist sistemin yapmak istediği de manevi değerlerden, toplumsal olan her şeyden uzaklaştırılan, hayatı yaşadığı anla sınırlı gören, özü görülmeksizin, rengine, şekline, sözde güzelliğine aldanılan her bir şeye sıkı sıkı sarılan gençliğin oluşturulmasıdır. Evde, sokakta, işte, okulda, yaşamın her alanında kendi bireysel sorunlarıyla sınırlı kalmış bir gençliğin toplumsal olana ne derece yönelim sağlayacağı tahmin edilmektedir.
Bırakalım toplumsal alan sorunlarına cevap olmayı, aile içerisinde bile yaşanan ya da yaşanabilecek olan sorunlara reflekssiz kalması kaçınılmazdır. Çünkü hemen hemen yaşamın her anında sistem oluşturmuş olduğu araçlar vasıtasıyla gençliği kendine çekme çabası içerisindedir. TV, internet, para, moda, gittikçe sermaye alanı haline gelen futbol, kadın üzerinden geliştirilen seks pazarı, sanat adı altında gelişen yozlaştırma ve kendine yabancılaşma kültürü vb. daha birçok yöntem denenerek bir şekilde toplumsal gerçekliklerden uzaklaştırılmakta ve müthiş bir bireycilik geliştirilmektedir.
PKK hareketi, gençliği kendi özüyle buluşturma hareketidir. Çünkü PKK’nin mücadelesi çalınmış anlam ve hissiyatın yeniden kazanılması mücadelesidir. PKK gençliği de anlamı ve hissi kendisinde yaşamsallaştırarak her an daha güçlü bir şekilde kapitalist sistem karşısında mücadele etmektedir.
Her şeyden önce gençlik, tarihinden aldığı güçle, doğru reflekslerin sahibi olan ve bu temelde doğru zamanda öfkesini dışa vurandır. Toplumsal olana sıkıca sarılan, her türden bireyci davranıştan kaçınan, bireycileştiren yaklaşımları fark edip, kendini örgütlülüğe kavuşturarak sağlam duruşuyla cevap olandır. Gençlik, sistemin oluşturduğu ve her an oluşturmaya devam ettiği zayıf ve kendi kendini tüketen kişilik şekillenmesine karşı anı anına mücadele içerisinde olan ve kendini toplumsal ahlaki-politik dinamikler üzerinden oluşturandır.
Gençlik toplumun eylem gücüdür. Yaşanan toplumsal sorunları çözme yolunda en önce, en kararlı adımı atandır. PKK hareketinde de gerçeklik böyledir. Gençlik, zaman ve mekânı doğru yakalayan, nasıl hareket edeceğini bilip, araçlarını belirleme konusundaki duyarlılığıyla toplumun en önemli anlam oluşturma ve eylemiyle mücadelesini başarıya ulaştırma gücüdür. Gençlik, toplumun ihtiyaçlarını tespit eden, doğru yer ve zamanda müdahalelerde bulunan ve büyük başarmada ısrar edendir. PKK hareketinin yenilmezliği de buradan gelmektedir. PKK gençliği her an kendisini yenileyerek ve oluşturarak sürecin gereklerine cevap olmaktadır.
Genç olmak inisiyatifli olmak demektir. İnisiyatif, birilerinin denetiminde olmadan, birilerinin ne söyleyeceğini, nasıl karşılayacağını beklemeden, toplumsal değer yargılarını koruma yolunda kararlıca yürümektir. İnisiyatifli gençlik yapmaktan korkmayan, yaptığının arkasında durarak her türden baskıya karşı direnen ve toplumu değişime zorlayandır. PKK hareketi, inisiyatifi elinden alınmış gençliği tekrar inisiyatifli hale getirerek, gençliği toplumsal inşada öncülük misyonuyla donatmıştır.
Gençlik, hiyerarşik-devletçi sistem tarafından insanlara dayatılan ve kişilikte çürümelere, çirkinliklere, bireyciliğe sebep olan, hiçbir şekilde toplumun ihtiyaçlarını gözetmeyen, buna cevap olmayan yanları söküp atandır.
Gençlik monotonluğu ve tekrarı kendisine kabul etmeden, hep yeninin peşinde koşandır. Yeniyi oluşturma yolunda amaçlar edinen ve bu amaçlar uğruna durmaksızın mücadele içerisine girendir. PKK’de genç olmak sunulu olanı reddetmek, çekili her türden sınırı yerle bir etmek demektir.
Hâkim sistemde görüldüğü üzere genç olmak demek, kendi başına, toplumdan kopmak demektir. İstediğini istediği gibi yapma ‘özgürlüğüne’ sahip olmak demektir. Toplumsal sorunlara bulaşmayıp, sorunları ya da toplumsal ihtiyaçları bazı kesimlere havale edip gönlünce yaşamak demektir. Geçmişin bilinci ve geleceğin hayallerinden soyutlanarak, gününü gün etmek demektir…
Ancak PKK hareketi, gençliğe ve topluma dayatılmış bu anlayışları yaşam felsefesi ve gençliğe olan bakış açısıyla tepe taklak etmiştir. Çünkü PKK’de gençlik toplumsal olmak demektir, içine girdiği her eylemi toplumsal çıkarlar temelinde gerçekleştirmek demektir, toplumda yaşanan sorunları en önce göğüsleyip doğru çözümleri üretmek demektir, toplumsal ihtiyaçları bir yerlere havale etmeden kendi görev ve sorumluluklarının bilincinde olmak demektir, doğru bir geçmiş ve özgür bir gelecek hayaliyle kendisini donatmış olan demektir.
Sistemin Üniversitelerinde Genç Olmak
İçinden geçmekte olduğumuz süreç de göz önünde bulundurulduğunda, toplumun öncü gücü gençlik, üzerine düşen görev ve sorumluluklarını ne derece yerine getirmektedir?
Diyalog, çözüm ve barış süreci olarak adlandırılan bu sürece katılım düzeyi nedir?
Bekleyen pozisyonunda mı yoksa her şeye rağmen mücadele alanlarını dolduran temel güç müdür?
Bürokrasiye, resmiyete, sınırlara takılan mıdır yoksa her koşul altında zaman ve mekânı doğru ayarlayıp harekete geçen midir?
Süreçleri okuma konusunda ne derece ön görülüdür? Değişen koşullara ayak uyduruyor mu? Süreci sürükleyen mi, süreç karşısında sürüklenen mi oluyor?
Sorular çoğaltılabilir. Ama her bir gencin kendisine yöneltmesi gereken sorulardır. Sadece yöneltmekle kalmayıp doğru temeller üzerinden cevaplar geliştiren ve gelişen bu cevaplar üzerinden kendini her yönüyle başarıya kilitlemektir önemli olan. Sorularımız çoğaldığı derece sistemle çelişkilerimiz gelişir. Zaten kafalarımız darmadağın edilmiş haldedir. Bir de gelişen süreçlerin ağırlıkları da üzerine eklendiğinde, varolan karışıklığın içerisinden çıkmak kararlılık ister, amaçlara iman etmeyi ister. İmanı eksik olan bir mücadelenin başarıya ulaşması da beklenemez. Pratik anlamda yer yer başarılar elde edilse de, özü itibariyle amaçtan kopuk olan başarılar eninde sonunda sistemin hizmetine girmekten kurtulamayacaktır.
Bu temelde üniversite gençliği başta olmak üzere, lise gençliği, mahalle gençliği ve işçi gençlik kendisine yüklenmiş görev ve sorumluluklarını en yetkin bir şekilde bilince çıkarmak durumundadır.
Bu yazımızda özellikle üzerinde durmak istediğimiz ve dönem karşısındaki duruşunu çözümlemeye çalışacağımız üniversite gençliğidir. Sadece toplum tarafından değil sistemin de özel bir ilgiyle yöneldiği üniversiteler ve gençliğinin dönem görevlerinin bilince çıkarılması önem arz etmektedir. Gelişen klasik tarzların ötesinde, bugün itibariyle aşılamayan, aşılması mücadelenin önünün açılması anlamına gelecek olan yönlerin açığa çıkarılması ve mücadele alanlarına o şekilde gidilmesi temel yoğunlaşma konularımız olacaktır.
Sistemin gençliğe yönelim gerekçelerini bazı yönleriyle açmaya çalıştık. Bugün Kuzey Kürdistan başta olmak üzere Kürdistan’ın diğer parçaları ve Avrupa’da Kürt gençlerine yönelik gelişen sistemiçileştirme saldırıları herkesçe bilinmektedir. Özellikle Kuzey Kürdistan ve Türkiye sahasında gelişen ajanlaştırma, düşürme, kendine bağlama, günübirlik yaşamaya zorlama, zor ve baskıyla sindirmeye çalışma, tutuklamalarla iradesizleştirme çalışmaları hız kesmeden devam etmektedir. Üniversiteler eksenli, polis öncülüğünde gelişen faşizan saldırılar, baskı ve tutuklamalar hemen hemen her gün ajanslara haber konusu olmaktadır. Tutuklamaların yanı sıra okuldan uzaklaştırılmalar, atılmalar, disiplin cezası adı altında örgütlü yapının dağıtılması gibi yöntemlerle kendi olma arayışında olan ve toplumsal sorunlara karşı aktif eylemsellik içine giren gençliği sindirme ve pasifize etme çabaları durmaksızın devam etmektedir. Yaşamın her alanında toplumla bağı koparılıp, kendini yaşamayı, bireysel yaşamı ve günübirlik yaşamayı teşvik eden bir gençliktir yaratılmak istenen.
Tarihten günümüze üniversiteler ‘bilgi yuvaları’ olarak tanımlanmaktadır. Bu kurumlarda gençler sözde alınan eğitimi pekiştirmekte ve zihniyet anlamıyla özgür düşünceye kavuşmaktadır. Yine gençlerin adam olduğu, bir mesleğe kavuştuğu ve yaşamını oluşturduğu kurumlar olarak bakılmaktadır. Gerçeklik ise öyle değildir. Belki de sistemin kendisini en çok benimsettiği ve içselleştirdiği alanların başında üniversiteler gelmektedir. Öyle ki sistemin yaratmış olduğu ekonomik sorunlar başta olmak üzere, yaşamsal, siyasal ve toplumsal sorunlar nedeniyle gençlik kendisini bir yerlere atarak geleceğini garantiye alma çabasında olmaktadır. Bu nedenle üniversitelerin meslek edinme alanları olduğu bir noktaya kadar gerçeklik arz etmektedir. Ancak elde edilen mesleklerin sistem eksenli gelişim sağladığı, özgür düşünceyi geliştirmeye vesile olmadığı gün gibi ortadadır. Bir kere, ezbere dayanan bilgiyle zaten düşünce gelişiminin önü daha en başından duvarlarla karşılaşmaktadır. Bundan kaynaklı gençlik üniversiteler yoluyla sisteme bağlanılmakta ve toplumsal anlamda işlevsiz kılınmaktadır.
Yine tarihte sistem karşısında gelişen birçok hareketin, isyanın öncülüğünü yapan ve gelişimini sağlayan üniversite gençliği olmuştur. PKK hareketi başta olmak üzere, öncesinde gelişen 68 gençlik hareketi ve daha birçok devrimin yürütücülüğünü yapan üniversite gençliği olmuştur. Yani sistemin geliştirmiş olduğu kendine bağlama yaklaşımlarına karşın gençliğin en çok sistemi ret edip karşısında mücadeleye giriştiği alan yine üniversiteler olmaktadır. Bu temelde üniversitelerin misyonu, hem olumlu hem de olumsuz anlamda, anlaşılması önem arz ediyor. Ve bu temelde mücadelenin geliştirilmesi gerekiyor.
Bugün bir mücadele verilmektedir. Ancak verilen mücadelenin ne derece doğru bir bilinç doğrultusunda yürütüldüğü tartışmalıdır. Muhakkak ki son kırk yıllık PKK mücadelesi başta olmak üzere, tarihin derin köklerine dayanan bir mücadele geleneği vardır. Zaten gençlik dediğimiz dününü sırtlayıp bugünün somut koşullarına evirerek özgür ve umutlu yarınlar oluşturandır. Bu temelde geçmiş mücadele birikimlerinden yararlanmak, yaşanılmış yetersizlikleri bilince çıkarmak ve sağlam temellere oturtarak mücadeleye girişmek her bir genç için vazgeçilmez olandır.
Her şeyden önemlisi sistemin üniversitelerde vermekte olduğu eğitimin ve bu şekilde oluşturmak istediği zihniyetin doğru anlaşılması gerekmektedir. Öyle zannedildiği gibi üniversiteler gençliğin ve toplumun bilince kavuşturulduğu alanlar olmaktan ziyade, bu alanlara zihniyet anlamıyla toplumdan koparılma ve toplumsal değer yargılarından uzaklaştırılmaların en yoğun yaşandığı alanlar olarak bakılması ve öyle anlaşılması önemlidir. Çünkü zihniyeti boşaltılmış bir gerçekliğin yaşanıyor olabileceğini düşünmek safdillik olur. Var olan eğitim tarzıyla her şeyden önce kişide sorgulama ve düşünce geliştirme yeteneği bitirilmektedir. Özgür düşüncenin gelişim alanları olması gereken üniversiteler, bırakalım düşüncenin gelişimini aksine sahte gelecek hayalleri ve mesleki kariyer arayışlarından kaynaklı kişiyi sistemle bütünleştiren alanlar olmaktadır.
Çarpıtılmış ekonomik olanaklar başta olmak üzere, yozlaşmış sosyal yaşam ve entegreye dayalı siyaset tarzıyla bireyler birey olmanın ötesine çıkamayıp, sırf kendi yaşamlarıyla sınırlı kalan kişilikler geliştirilmektedir.
Verilen mücadelenin başarıya ulaşması yolundaki en büyük engel kafalarımızda oluşturulan duvarlardır. Bu duvarların yıkılması ve bu duvarların yerine bahar kokulu rüzgârlar estirmek öncelikli görevlerimizdendir. Kafada var olan duvarlar yıkılmaksızın girişilecek mücadeleler eninde sonunda bozguna uğramaktan kurtulamayacaktır. Bu temelde sistemin zihniyet karargâhları olan okulların, üniversitelerin işlevleri doğru okunmak durumundadır. Üniversiteler, gençliğin en yoğun mücadele alanları olarak görülse de aksine mücadelenin en çok pasifize edildiği ve gençlerin sözde “yeni bir hayat vaatleriyle sisteme bağlanıldığı yerler olduğu gerçekliğini görmek önem arz ediyor.
Yine üniversite gençliğinin üzerinde durması ve bir an önce yaşamına geçirmesi gereken durum toplumsal gerçeklikler temelinde bir yaşamın sahibi olmaktır. Toplumsal ahlak kuralları çerçevesinde hareket etmeyen bir gençliğin toplum tarafından kabul edilmesi ve mücadelesinin benimsenmesi beklenemez. Amaç toplumsal inşadır ancak toplumun temel ahlaki değer yargılarından kopuk bir inşa söz konusu değildir. Bu anlamıyla kendini toplumdan ayrı gören, toplumu ve toplumun gelenek-göreneklerini geri gören, toplum üstü ayrıcalıklara sahipmiş gibi yaklaşımların bir an önce bırakılması ve varolan ihtiyaçlar temelinde bir yaşamın ve pratiğin sahibi olunması gerekir.
Toplumu olmaksızın gençliğin bir anlamı olamaz. Yine gençliği düşürülmüş bir toplumun sapasağlam ayakta durması beklenemez. Toplumun desteğini almamış bir mücadelenin başarıya ulaşması da imkânsızdır. Sistem karşısındaki en büyük silahımız, bizim toplumsallaşmamızdır. Toplumumuzla bir olduğumuz sürece, toplumla ortak duyguları ve hisleri paylaştığımız derece toplumun sorunlarını anlama kavuşturabilir ve çözüm geliştirme temelinde toplumun her kesimini mücadele gerçekliğinin içerisine çekebiliriz. Ki hâkim sistemin kendisi için en büyük tehlike olarak gördüğü ve her an bitirme çabasında olduğu temel gerçeklik bizzat toplumsallaşmanın kendisidir. Bu nedenle, toplumsallaşmanın en üst düzeyde yaşamsallaştırılması gerekir.
Toplumsallaşma doğru zeminde örgütlülük gerektirmektedir. Örgütlülüğü zayıf bir gençliğin her türden saldırıya maruz kalması kaçınılmaz bir gerçekliktir. Hemen her gün Türkiye üniversitelerinde yurtsever öğrencilerin polis destekli ırkçı saldırılara maruz kaldığı haberlerini duyuyoruz. Ne kadar acı verici. En acı vereni ise bu saldırıların Kürdistan’da yapılıyor olmasıdır. Ancak şu çok net bir şekilde bilinmek zorundadır: hiçbir şey örgütlü gençliğin önünde duramaz. Yurtsever gençliği diğer kesimlerden ayıran temel gerçekliğin kararlıca amaçları üzerine yürümesi olduğunu da düşünecek olursak, en büyük faşizan saldırıların boşa çıkarılması en büyük olasılıktır. Sadece gelişen faşizan saldırılar değil, sistemin tüm özel savaş politikaları da boşa çıkarılabilir. Sistemin polisine, askerine, ajanlarına ve ajan uygulamalarına gereken düzeyde cevap olmanın ve karşılık vermenin gereği gençliğin doğru temelde toplumsallığını geliştirmesinden geçer.
Kürt toplumunun özgürlüğüne en yakın olduğu bir süreçten geçiyoruz. Bu süreci en çok bilince çıkarması gereken ve bu doğrultuda mücadele vermesi gereken gençlik üniversite gençliği olmaktadır. İnşa süreci olarak tanımladığımız bu süreç zihniyetin yeniden ele alınmasını gerekli kılmaktadır. Sistem tarafından oluşturulan zihniyet kalıplarının kırılması ve bunun yerine demokratik özgür bir toplum zihniyetinin oluşturulması yine “yarı aydın olarak tanımlanan üniversite gençliğinin görevlerindendir. İçinde bulunduğu üniversite alanı başta olmak üzere, fark gözetmeksizin sistem tarafından el atılmış her gence gidilmesi, sürecin doğru anlatılması ve sürece katılımının sağlanması çok önemlidir. Sırf nicel anlamda bir katılımdan bahsetmiyoruz. Nicelin ötesinde nitel katılım esastır. Evet, nicel katılımın bir yere kadar bir caydırıcılığı olabilir. Ancak amaçlar benimsetilmeden varolan nicel katılımın kısa bir süre sonra bir düşüş yaşaması olasılık dâhilindedir. Bunun için niteliksel anlamda gelişim hedeflenmelidir. Bu da yaşamın her anının eğitim alanı haline getirilmesi ve zihniyetin oluşturulmasıyla mümkün olacaktır.
Doğru örgütlülük onurlu kazanımlar getirir. Üniversite gençliğinde varolan birçok klasik yaklaşımın kişilikten silinip atılması gerekir. Örnek olarak, sistemin sahte gelecek hayallerine kanılmamalıdır. Sistemin ve belki de ailelerin en çok üniversite gençliğine yönelttiği argüman “okulunu bitir, bir yere gel sonra oradan mücadeleni yürütürsün. Ne yazık ki gerçeklik bu değildir. Bir öğretmen, sağlıkçı, mühendis ya da avukat meslek edindikten sonra öncelikleri toplumsal gerçeklikler ve mücadele olmaz. Bir yere kadar mücadele gelişir. Ancak bir yerden sonra, mesleki kaygılar, ailevi kaygılar her şeyin önüne geçer. Ve mücadele alanından hızla uzaklaşma yaşanır. Çünkü sistemin içerisinden sistemle mücadele etme gibi bir durum söz konusu değildir. Çünkü sistem zaten kişiyi pençeleri arasına almıştır. Her an tehditlerle ve aldatmalarla kendisine bağlamaktadır. Bundan kaynaklı da varolan kurulu zihniyeti reddetmek, hatta içinde barındırdığı nüveleri kusmak gerekir. Amaca kilitlenmek, kendini mücadele gerçekliğine adamak, kaygı duymaksızın, bedel ödemekten çekinmeksizin toplumun özgürlüğe aç yanını doyurmak bunu gerektirir.
Şu net olarak belirtilebilir en zor mücadele sistem içerisinde sistemle yürütülen mücadeledir. Ancak mücadele esnasında en çok kaymaların yaşandığı mücadele de sistem içi mücadeledir. Çünkü sistem bir an olsun boş durmamaktadır. Yaşamın her anını kendi zihniyetiyle şekillendirme çabası içerisindedir. Bu bilinçte olmak ve bu temelde mücadele bayrağını omuzlamak, kendini özgür yaşama adadığını belirten her üniversiteli gençliğin olmazsa olmaz sorumluluğudur.
İhtiyaçları doğru tespit etmek gerek. Tespit noktasında gelişen yetmezlikler devamında kendisiyle belli başlı birçok başarısızlığı ya da sürecin geriden takip edilmesini getirir. Sürece, döneme ayak uydurulmadığı takdirde ihtiyaçların giderilmesi de olanaksız olacaktır. Üniversite gençliğinin bu sorumluluğunu gereken düzeyde yerine getirmesi sürecin gidişatını da olumlu düzeyde etkileyecektir. Bir de geçmişte yaşanan bazı yetmezliklere girmemek gerek. Özellikle de böylesi süreçlerde gelişebilecek rehavet, beklenti içine girme, yumuşama, asi ruhunu prangalama gibi durumlara çok dikkat edilmesi gerekir. Ne zamanki bir ateşkes, diyalog, çözüm ve barış gibi süreçler başlasa, süreç tamamıyla durmuş ve her şey hallolmuş gibi yaklaşımların geliştiğini geçmişimizden biliyoruz. Tabi bunun gelişmesinde yine sistemin özel savaş propagandaları yatmaktadır. “Bir süreç başladı, sabote etmeyelim, eylemsellikler geliştirmeyelim, eylem yapsak süreç sabote olabilir, bekleyelim ne olacak vb. söylemler süreçleri geliştirmekten, güçlendirmekten ziyade elde edilmiş kazanımların zarar görmesini bile beraberinde getirebilir.
Önderliğin de son süreçte belki de en çok üzerinde durduğu ve dönem görevi olarak belirlediği gerçeklik bu olmuştur. “Şimdi sıra halkımızın geliştireceği eylemselliklerde diyerek halkın bu süreçte özellikle bir eylem planlamasının olması ve sürece ancak bu şekilde kendisini katabileceğini belirtmiştir. Tabi ki halkın, toplumun öncü gücü olarak tanımladığımız gençlik ve gençliğin üniversite kanadı bu sorumluluğu en çok yerine getirmesi gereken kesim olarak ön plana çıkmaktadır.
Varolan sürecin bilince çıkarılması, bu bilinç doğrultusunda bir an olsun durmaksızın mücadele alanlarının doldurulması ve sistemin susturma ve pasifize etme çabalarının aksine tüm aktifliğiyle katılımın sağlanması gerekir. Önderliğimizin “Tarihi olarak nitelediği bu sürecin başarıya ulaşması ve onurlu bir barışın sağlanması açısından bu gereklidir. “Zamanın Ruhunu yakalayabilmek ve bu zaman diliminde onurluca yürüyebilmek bunu gerektirmektedir. Sistemin geliştireceği her türden özel savaş propagandalarının aksine yaşamın her anının mücadele anı haline getirilmesi ve Önderliğin geliştirmeye çalıştığı toplumsal barışın sağlanmasını büyük oranda etkileyecektir. Bununla öncesinde bizde gelişen “yetmez yoldaşlığımızın özeleştirisini de vermiş olacağız. Nasıl ki yetmez yoldaşlığımız nedeniyle önderliğimiz dört duvar arasına sıkıştırılıp, Kürt özgürlük mücadelesi nefessiz bırakılmak istendiyse, bugün yetmez yoldaşlığımızın özeleştirisini pratiğimizle yaşamsallaştırarak, önderliğimizin özgürlüğünü de sağlayabiliriz.
Süreç bizden beklemeyi değil, her an mücadeleyi daha da geliştirmeyi ve alanları özgür yaşam meşaleleriyle aydınlatmayı gerekli görmektedir. Bunun öncülüğünü yapacak olan gençliğin, durmaksızın bu sürece aktif bir şekilde katılması şarttır. Bedeller ödeyebilir, işkencelere uğrayabilir, zindanlara atılabilir, mesleklerimizden olabiliriz ama özgür yaşanılmadığı sürece bunlar olmaksızın zaten bir yokluğun karanlık sokaklarında dolanıyor olacağız. Onurlu bir yaşam olmadığı sürece ne kadar dışarıda olursak olalım, başı önde ve hep ötelenen olmaktan kurtulmayan bir konumdan çıkamayacağız.
Önderliğimizin yılları aşan derin yoğunlaşmaları ve büyük çabaları sonucunda başlatmış olduğu bu süreci başarıya ulaştırmak ve önderliğin on dört yıldır esir olarak tutulduğu İmralı adasından çıkarılıp, özgür bir Kürdistan’da, onurlu Kürt halkıyla buluşması sağlanabilir. Bin yılların zulüm cenderesi kırılarak, çekili her bir sınır yıkılarak, özgür kişilerle özgür toplumlar oluşturulabilir. Önderliğin evrenselliği, bir bütünen insanlığı ilgilendiren, insanlık şahsında tüm evreni ve gelişimi ilgilendiren duruşu ve felsefesiyle hayali kurulan yaşama dokunulabilir ve sınırsızca soluk alış verişi olabilir. Bunun için de Önderliğin yaşam felsefesinin anlaşılması ve şuan bu felsefe temelinde başlatmış olduğu süreci anlama kavuşturmak, anlama kavuşan bu gerçekliğin kendi toplumu başta olmak üzere diğer halklara ulaştırılması üniversite gençliğinin görevlerindendir. Büyük emekler ve derin yoğunlaşmalar sonucunda Önderliğin bizlere sunmuş olduğu savunmaların derinlikli olarak analize tabi tutulması ve bu savunmalar üzerinden düzenli olarak eğitimlerin geliştirilmesi üniversite kürsülerinde bu düşüncelerin herkese ulaştırılması gerekmektedir.
Gün, demokratik ulus çözümünün yaşamsallaştırılması, tarihin gençliğe yüklemiş olduğu sorumluluğunu yerine getirme günüdür.
Gün, zamanın ruhunu yakalayarak, gerçek yaşamın özüne ulaşıp, demokratik, özgür toplumun oluşturulması günüdür.
Gün, tüm durma hallerinin alaşağı edilip hareketteki bereketliliğin kavranması ve bu temelde durmaksızın amaçların peşinden koşulması günüdür.
Gün, gençliğin alanları isyan çığlığıyla düşmana daraltacağı, göğüsleyeceği kızıl bayrakla güler yüzlü, güzel gülüşlü yarınların yaratılmasında öncülük etme günüdür.
Deniz Gem / ROJACIWAN
Kürdistan Stratejik Araştırmalar Merkezi
www.lekolin.org – www.navendalekolin.com – www.lekolin.net – www.lekolin.info